Agnieszka Kulińska

Wyjazdy na konwenty z całą rodziną to naprawdę świetna zabawa! Chyba każdy chciałby usłyszeć takie cukierkowe odpowiedzi, zwłaszcza niezakończone żadnym „ale…” 😉 

Z mojego doświadczenia każdy wyjazd rodzinny, z dziećmi poniżej pewnej granicy wiekowej, jest ciężką pracą. Pierwszy konwent z chłopakami zaliczyliśmy w 2015 roku. Synowie mieli wtedy – ło matko! teraz to sobie uświadomiłam 😉 – 5 i 7 lat… a wydawali się wtedy tacy duzi… W naszym przypadku podczas konwencji ja tatuuję, a na Wojtka spada odpowiedzialność związana z opieką nad chłopakami, organizacja ich czasu etc. Ten podział ról bardzo pomaga w skupieniu się na pracy – nie jest jednak tak, że wyjazd z dziećmi dodaje koncentracji. 

Konwenty w Polsce często są/były – przygotowane na odwiedziny rodzin z dziećmi – konwent w Poznaniu miał rewelacyjną salę zabaw, Tattoofest – animatorki. Na zagranicznych imprezach tego aspektu brakowało – dlatego z chłopakami wybraliśmy się wspólnie tylko na dwa wydarzenia: konwencja w Wenecji i festiwal tatuażu i kultury etnicznej na Majorce. Wenecja – bo wiedzieliśmy, że miasto na wodzie jest samo w sobie dużą atrakcją i będzie fajnym wspomnieniem. Z kolei na Majorkę leciała masa naszych przyjaciół z całego świata i nie mogliśmy takiego wydarzenia opuścić. Ostatnim naszym wspólnym konwentem była Łódź i bardzo dobrze ten wyjazd wspominamy. Chłopcy byli już na tyle duzi i samodzielni, że taki wyjazd stał się większą frajdą, a mniejszym obciążeniem; nie trzeba było prowadzić za rękę i pilnować na każdym kroku – wiedzieli gdzie jest nasz boks, a w razie awarii mieli szukać Ewy Sroki albo Maksa Pniewskiego. 

Trochę żałuję, że od wybuchu pandemii nie jeździmy… może w przyszłym roku… Co mogę powiedzieć na pewno: wyjazdy – zwłaszcza te zagraniczne – otworzyły moje dzieci na języki obce, na kontakty z ludźmi – i to jest jedną z tych rzeczy, które wiem, że zrobiliśmy dobrze i jestem z nich dumna. 

Jak ważne są dla Ciebie nagrody, które zdobywasz na konwentach tatuażu? Masz ich naprawdę dużo!

Uważam że nagrody to… pożywka dla ego tatuatora 😉 i ogromna presja. Ogólnie fajnie jest je mieć, ale tak naprawdę nic one nie zmieniają, nie czynią z wygranych kogoś specjalnego. Nagroda jest subiektywną oceną danego tatuażu, wydaną przez kilka osób – czasem takich co znają się bardziej, czasem mniej. To nie nagrody czynią z nas dobrych tatuatorów, tylko codzienna praca. Znam wielu artystów, którzy nie mają wystawki nagród na ścianie, a kunszt ich pracy jest rewelacyjny, i jak dla mnie, są na podium. Pamiętam taki okres, kiedy co konwent to wracałam z nagrodami, i czułam wewnętrzną presję – że wszyscy oczekują (głównie ja), że tym razem też z „czymś” wrócę. To mocno obciąża i szczerze cieszy mnie obecna przerwa… Oczywiście, z przyjemnością wspominam wszystkie konwencje i zdobyte nagrody – jedne są dla mnie powodem do dumy (ze względu na poziom konwencji i konkurencji w danej kategorii), inne zacierają się w pamięci… ale tak naprawdę jakie znaczenie ma dziś to, że ktoś coś wygrał ileś czasu temu? Małe… 

Co jest dla Ciebie najlepszą pochwałą za wykonaną pracę?

Tutaj odpowiedź jest prosta: zadowolony klient, który to okazuje, wraca i poleca mnie dalej.

Widziałam, że studiowałaś zootechnikę w Krakowie. Jak z zootechnika stałaś się tatuatorką?

Moi rodzice mówili mi, że rysowaniem na życie nie zarobię – takimi słowami odwodzili mnie od wyboru ASP, więc wybrałam hodowlę koni i psów na AR 😉 Pewnie nie o taką decyzję im chodziło, ale nie żałuję, bo jestem w tym miejscu w moim życiu – dzięki tym decyzjom – i nic bym nie zmieniła. W skrócie: dzięki zootechnice znalazłam Toporzysko, gdzie pracowałam i poznałam Wojtka, a kilka (chyba już -naście lat później) Wojtek chciał tatuaż polinezyjski – i tak to poszło dalej. 

Wiem też, że jesteś częstą bywalczynią na polskich i zagranicznych konwentach tatuażu. Czemu decydujesz się na wystawianie się na takich eventach? Wnoszą one do Twojego życia zawodowego i prywatnego coś szczególnego?

Od początku pandemii nie byłam na żadnej konwencji. Wcześniej – tak, był taki rok, że odwiedziłam ich 12, głównie zagranicznych. Wiele aspektów wpływało na mój wybór – od rozwoju i poznawania cudownych ludzi po pokazanie swojej pracy (i wygranej – zwłaszcza na tych konwentach gdzie w ramach nagrody dawane były prace od Simone El Rany 😉). Do tego odpoczynek, wyjazd z mężem i czas dla nas, pierwszy raz od pojawienia się chłopaków.