Marcin Pawlus – Artysta tatuażu z powołania

Robiąc research do tego wywiadu szybko zdałam sobie sprawę, że nie należysz do osób, które z dużą chęcią dzielą się swoim życiem prywatnym na social mediach. Czy stoją za tym jakieś konkretne powody czy po prostu nie masz potrzeby dzielenia się ze wszystkimi np. swoimi poglądami i tym jak żyjesz?

Moje sociale są skupione na pracy, którą wykonuję, ale jest to praca specyficzna, związana  z utrwalaniem przedstawień i np. pewnej symboliki. Dlatego nigdy nie zgodziłbym się na wytatuowanie – a więc dawanie widzialności – motywów związanym z np. reżimem faszystowskim. Staram się wykorzystywać moje umiejętności i pracę wspierając działania dla mnie ważne – w 2020 roku wykonywałem błyskawice nawiązujące do logo Strajku Kobiet w wybranym przez Klient_Klientka stylu i kolorystyce. Cała zebrana kwota zasiliła po równo konta Centrum Praw Kobiet i Kampanii Przeciw Homofobii. Od lat wspieram np. voucherami na licytacje OTOZ Animals czy WOŚP, ale również mniejsze inicjatywy dedykowane niekończącym się przecież potrzebom schronisk czy fundacji. Uważam, że warto się dzielić takimi działaniami, uświadamiać sobie nawzajem, że pomaganie nie jest trudne. Social media sprawdzają się w tym świetnie. Czasem publikuję „pocztówki”, ale zdecydowanie, kiedy widzę lub przeżywam coś co mnie zachwyca, nie szukam smartfonu. Oboje z żoną jesteśmy mocno skupieni na życiu zawodowym. Kiedy więc mamy czas tylko dla siebie, niekoniecznie myślę o dzieleniu się tym z użytkownikami Fb czy Insta 😉

Na stronie Twojego studia na Facebook’u przeczytać można, że to klienci są Twoją inspiracją. Co jeszcze inspiruje Cię w Twojej pracy tatuatora?

Sztuka dawna i współczesna, rzemiosło artystyczne, muzyka. Nie odklejam pracy tatuatora jako oddzielnej kategorii mojego życia – staram się w niej uwzględniać to, co w danym czasie mnie interesuje. To oczywiście nie zawsze są bezpośrednie przełożenia, czasem rozwiązania techniczne, kompozycje. Staram się z każdego wyjazdu coś przywieźć, na pamiątkę tego, co widziałem. Mam więc kolekcję różnych znalezisk, których kształty czy faktury nie raz znalazły już zastosowanie w moich pracach. Niewyczerpalnym arsenałem inspiracji pozostają dla mnie zwierzęta i rośliny. Planuję mieć więcej czasu na plenery i studiowanie kształtów i układów właśnie z natury. Bezpośredniego kontaktu nie zastąpi żadne zdjęcie.

Jaki prywatnie jest Marcin Pawlus i jak wygląda jego życie tuż po tym jak wyjdzie ze studia tatuażu?

To jest taki sam Marcin jak Marcin w DWÓCH ŚLEDZIACH 😊 Jestem wdzięczny za tak komfortowe życie zawodowe jakie wiodę – robię to, co chcę i jestem sobą. Po skończonej sesji domykam kwestie związane z kolejnymi, najbliższymi dniami pracy. Mieszkamy tylko 15 min spacerem od studia, staram się więc wyjść na dłużej, by rozejść trochę te dobre kilka godzin siedzenia. Spaceruję lub biegam, ale w głowie jeszcze długo mam tatuaż, analizuję co i jak zrobiłem – nie w celu zachwytów nad sobą, tylko w celu rozwoju. Lubię gotować                   i jeść, musi być też czas dla kotów! Wieczór to już przestrzeń dla mnie i żony. Choć obecnie jest trochę inaczej. Lubię zasypiać – jak większość ludzi – w poczuciu spełnienia, bezpieczeństwa i oczekiwaniu jutra. Wojna sprawia, że to się nagle okazuje przywilejem. Staramy się więc z żoną w naszej mikroskali działać. Chciałbym przy okazji naszej rozmowy zwrócić się do odbiorcó Odbiorczyń tego wywiadu – pomagajmy, tak jak możemy. Według naszych możliwości i odporności emocjonalnej. I bądźmy dla siebie dobrzy.

Czy masz jeszcze jakąś pasję albo coś co wyjątkowo lubisz robić za wyjątkiem tatuowania?

Jestem plantloverem z 38 podopiecznymi w mieszkaniu 😊 Mam jednak wrażenie, że tatuowanie to taka dziedzina, która nie lubi konkurencji, jeśli nie traktujesz jej jako roboty                  w godzinach. Różne sceny tatuażu na świecie, spotkania z tatuowanymi i tatuującymi, sprzęt, praca własna  – chcę wszędzie zachować czujność, a czasami po prostu brakuje doby. Chcę tatuować do końca moich możliwości fizycznych, staram się więc włączać do regularnego funkcjonowania sport, który przynosi mi dużo przyjemności a jednocześnie zapewnia większą wydajność. Od pewnego czasu zaglądam do pracowni żony, gdzie trochę ćwiczę się w glinie i dobrze się przy tym bawię. 

Czasami zasiadasz w jury podczas konkursów na najlepsze tatuaże, które odbywają się na konwentach. Wolisz oceniać czy być ocenianym?

Kiedy pokazuję moje prace, muszę brać pod uwagę czynnik ludzki – są Klient_Klientka, u których publiczne pokazanie tatuażu, wyjście na scenę itd. wywołuje zbyt duży dyskomfort i ja to absolutnie rozumiem. To jednak jedyna „trudność” przy byciu ocenianym. Oczywiście, że miło jest być wyróżnionym, nie mam jednak problemu z tym, że wyróżniony bywa ktoś inny niż ja. Tatuaż to dziedzina w pełni uznaniowa, obiektywnie, posiadając wiedzę, można ocenić jedynie kwestie techniczne. Mówię o tym z taką pewnością, bo znam to doświadczenie właśnie z drugiej strony, jako juror. To znacznie trudniejsze zadanie. Wartość własnej pracy znam, byłoby niezdrowo, gdyby po tylu latach nie być siebie pewnym. Natomiast zawsze będąc w jury martwię się, czy kogoś nie „skrzywdzę”. Scena tatuażu w Polsce jest na wysokim poziomie, wybór zazwyczaj polega więc nie na wyłonieniu „dobrych” lecz „wyjątkowych” z bardzo dobrych. I tu pojawia się już właśnie kwestia uznaniowości. Dla mnie najciekawszym aspektem bycia w jury jest spotkanie z Kolegami czy Koleżankami, którzy/które często są dużo bardziej doświadczeni/doświadczone ode mnie – jest to więc zaszczyt i kolejna okazja do nauki.