Berenika Nienadowska

Znam Cię głownie jako performerkę ale jesteś również modelką. Czy tatuaże przeszkodziły Ci kiedyś w karierze performerki albo modelki czy wręcz przeciwnie? 

Szczerze powiedziawszy to nie przypominam sobie takiej sytuacji. Nigdy też nikt wprost nie powiedział mi, że nie zrealizuje ze mną jakiegoś projektu, bo jestem wytatuowana. Od samego początku mojej przygody z pozowaniem wiedziałam, że nigdy nie znajdę się na wybiegu. Nie ten typ po prostu – niska, sportowy typ sylwetki, twarz, która niekoniecznie sprawdzi się w fotografii modowej. Dlatego też nigdy nie czułam się w obowiązku, żeby rezygnować z czegokolwiek na rzecz tego zajęcia – czy to z tańca, czy to z tatuaży. To od samego początku to było hobby, coś, co pozwala mi odpocząć od rzeczywistości, choć muszę przyznać, że do każdej sesji przygotowuję się na 100% i każdą traktuje śmiertelnie poważnie. Jeżeli chodzi o występy, to na szczęście też nigdy nie spotkałam się z podejściem, że ktoś mnie nie zatrudni, bo jestem podziarana; raczej idzie to w drugą stronę. Myślę, że to dość mocno odzwierciedla mój charakter, ludzie wiedzą, czego się po mnie spodziewać i w ogólnym rozrachunku traktują to jako plus. 

Teraz mówię: „pieprzyć to”. Świata nie zmienię, na pierwszym miejscu pora postawić własne zadowolenie. I tutaj zaczynają się plusy. Przede wszystkim pole dance to sposób na stworzenie niesamowitej siły, a co za tym idzie – wyrzeźbienie sylwetki. Każdy z aspektów tego tańca kładzie nacisk na inną część ciała, więc nie ma możliwości, żeby coś odpuścić. Kolejnym plusem jest niesamowita satysfakcja – czy to z nauki pojedynczych elementów, czy to z zatańczenia genialnej choreografii. Satysfakcja z udanego występu na scenie, satysfakcja, kiedy dostaję wiadomości o tym, że podoba się komuś to, co robię. Dla mnie jest jeszcze jeden ogromny plus: jestem trenerką. Więc kiedy widzę radość moich kursantek i kursantów, kiedy nauczą się czegoś nowego, albo kiedy opanują figurę, z którą męczyli się od dawna, to jest właśnie dla mnie największa satysfakcja. Pole dance ma jeszcze według mnie dwie znaczące zalety – raz, że to bardzo indywidualny sport. Praca w grupie nie jest spełnieniem moich marzeń, dlatego możliwość dostosowania tylko pod siebie planu treningowego jest dla mnie świetną opcją. No i nie zapominajmy o tym, że stroje i obuwie sportowe do pole dance i exotic jest po prostu genialne.

Przed pole dance w Twoim życiu również gościł sport. Zatem jest już z Tobą od dawna. Czy każdej osobie poleciłabyś uprawianie jakiejś aktywności fizycznej czy uważasz, że nie jest to jednak dla każdego? 

Myślę, że moja odpowiedź tutaj nikogo nie zdziwi. Tak, na poziomie czysto rekreacyjnym polecam sport każdej osobie, która nie ma medycznych przeciwwskazań do uprawiania jakiejkolwiek dyscypliny. Ogromnie żałuję, że w większości szkół podstawowych czy ponadpodstawowych lekcje wychowania fizycznego ograniczają się do rzucenia jednej z trzech piłek (koszykowej, siatkowej czy nożnej) z hasłem: „grajcie sobie”. Gdyby na tym etapie formowania zainteresowań i nawyków dzieciaki poznawały większą ilość dyscyplin, być może wówczas nie byłyby potrzebne kampanie dotyczące zmniejszenia ilości zwolnień z wuefu czy poziomu otyłości wśród dzieci. 

Jaką rolę w Twoich występach pełnią kostiumy i muzyka? 

Kluczową! Kiedyś na sali padło pytanie, czy zatańczyłabym na przykład do disco polo. I choć bardziej postrzegam siebie jako rzemieślnika niż artystę, to jednak muzyka ma mnie w tańcu prowadzić. Chcę dzięki niej lepiej opowiadać tańcem moje historie. Kostiumy są tego dopełnieniem. Dopiero niedawno, zupełnie przypadkowo uświadomiłam sobie, że każdy z moich występów jest dość mroczny, zawiera w sobie elementy, które na co dzień raczej nie są w moim życiu obecne. Dlatego też już planuję kolejny występ, tym razem w zupełnie innym wydaniu.

Wiele osób kojarzy Cię też z udziału w 7. edycji programu Mam Talent!, w którym zajęłaś drugie miejsce. Jak wspominasz tę przygodę? 

To było już tak dawno… Kiedyś patrzyłam na to jak na ogromne wyzwanie. Potem traktowałam to jako nagrodę i możliwość rozwoju. Teraz jest to cudowne wspomnienie, które pomogło mi ukształtować kolejne lata po finale.